خدا حافظ تابستون

ولی یادت باشه روزای گرمت برای من خیلی سرد گذشت

پایان حکایت من شنیدن دارد من عاشق او بودم او عاشق او………

  چقدر لباس سیاه به تو مى آید …

اگر میدانستم زودتر میمردم …

  کسی دستهایت را نمیگیرد...

در جیبت بگذار...

شاید...
...

خاطره ای ته جیبت مانده باشد که هنوز گرم است........!!!!!

  تمام تنم می سوزد از زخم هایی که خورده ام
دردِ یک اتفاق که شاید با اتقا قِ تـو
دردش متفاوت باشد ویرانم می کند
من از دست رفته ام ، شکسته ام
می فهمی ؟
به انتهایِ بودنم رسیده ام ؛
اما اشک نمی ریزم
پنهان شده ام پشتِ لبخنـدی که درد می کند

  کاش میشد:بچگی را زنده کرد

کودکی شد،کودکانه گریه کرد

شعر ” قهر قهر تا قیامت” را سرود

آن قیامت، که دمی بیش نبود

فاصله با کودکی هامان چه کرد ؟

کاش میشد ، بچگانه خنده کرد

  خــوب ِ مــن ،
همین جا درون شعرهایم بمان
تا وسوسه یِ دوستت دارم هایِ دروغینِ آدمها مرا با خود نبرد
به سرزمین هایِ دورِ احساس ؛
من اینجا هر روز با تـو عاشقی می کنم بی انتها
شعرِ من بهانه ایست برای مـا شدن دستهایمان
تا تکرارِ غریبانه یِ جدایی را شکست دهیم

  حرفـــــهایی هستـنــــــد از جنــــسِ شیـــــشه….؛
زود میشکنند؛
اما ناجور می بُرند….