چه دردی است در میان جمع بودن
ولی درگوشه ای تنها نشستن
برای دیگران چون کوه بودن 
ولی در چشم خود آرام شکستن
برای هر لبی شعری سرودن 
ولی لبهای خود همواره بستن
به رسم دوستی دستی فشردن 
ولی با هر سخن قلبی شکستن
به نزد عاشقان چون سنگ خاموش 
ولی در بطن خود غوغا نشستن
به غربت دوستان بر خاک سپردن 
ولی در دل امید به خانه بستن
به من هر دم نوای دل زند بانگ 
چه خوش باشد از این غمخانه رستن...

 توعاشق پیشه ای؛همیشه ای محشربه پاکن

منو عاشق ترین آوارۀ عـــــــــالم صدا کن

من از مکتب سراغ قبلۀ عشقــــو گــــرفتم

تو اینجا تا ابد از عشق مــــردن ها بنا کن

بزن بارون بزن خیسم کن آبم کن ترم کن

کمک کن تازه بارون من غریبم پرپرم کن

بزن آتیش به جونم شعله کن خاکسترم کن

بزار سر روی دوشم سایه تو، تاج سرم کن

صدام کن ای صداقت پیشه رویای عزیزم

تموم دل خوشیم اینه که دل با تـــــو رفیقه

  اون منم یه مسافر تک وتنها 

اون تویی یه ستاره توی شبها

نمی دونی که تو دنیای منی

غم دیروز؛شوق فردای منی

همه روزا همه شبها فکرتم

نمی دونی که چقدر عاشقتم

دیگه هیچی واسه من بی تو معنا نداره

آخه هیچکی غم عشقه منه تنها رو نداره

دل عاشق دل خسته بی تو همراهی نداره

آخه هیچکی تو رو ای گل مثه من دوست نداره

تو تو همیشه خوب وپاکی 

من من همیشه توی رویا

تو همون قامت بارون روتن شکوفه ها 

تو لطافت نسیم رو چمن زار بهاره

دیگه هیچی واسه من بی تو معنا نداره

آخه هیچکی غمه عشقه منه تنها رو نداره....